Amsterdam, 30 januari 2015
Beste Dirk,
Hoe komt het dat jij alles altijd zo goed kunt combineren? Gisteren was het Gedichtendag. In het Vlaamse parlement droeg je partijgenoot Marc Meremans een gedicht van je voor uit Pornschlegel en andere gedichten. Rood jacht. We weten allemaal dat je een draai hebt gemaakt en geen woordvoerder van de Vlaamse postmodernen meer bent, maar van de bazen, die zich verenigd hebben rond de N-VA, de neoliberale, Vlaams-nationalistische partij van Bart De Wever. Ach, kapitalisme en schizofrenie. De gelijktijdigheid van de contradicties. Ik zou graag willen geloven in dit principe. Chris Kraus schrijft ergens dat politiek niet een of andere wazige wolk is, maar dat er processen zijn en dat die processen kunnen worden nagegaan. Hoe komt iets van A naar B? Ik moet dan vaak aan jou denken: je interesse in processen en feiten en je afkeer van moralisme, maar dan, helaas ook je hysterische fetisjering van diezelfde processen en feiten. Die onhebbelijkheid vergeef ik je, omdat we in hetzelfde probleem geïnteresseerd zijn, dat dus niet alleen maar subjectief kan zijn – we willen de linkse traditie testen, ieder op onze eigen manier. Ik in poëzie die niemand leest, jij als dichter van de partij. Je nieuwe poëzie, die uit Fallicornia, had ook in 1994 geschreven kunnen zijn, maar je politiek is daadwerkelijk nieuw, en zoiets is altijd opwindend.
Ik hou niet van de autonomie van poëzie, de bibliofilie en mystificatie ervan, daarom ben ik teleurgesteld in je. Het lachje van Marc Meremans als hij het over ‘dichterlijke vrijheid’ heeft maakte voor mij eigenlijk alles in één flits duidelijk. De lach van de macht. Daarom ben ik tegen dichterlijke vrijheid. Als al die prachtige begrippen propaganda worden (ook al is het volgens sommigen ‘goede’ propaganda), dan is het tijd om afscheid te nemen. Hoewel ik het ook voor je moet opnemen. Je bent een politiek denker en als zodanig moet je serieus genomen worden, wat de fout is die veel van je tegenstanders maken die zichzelf zijn gebleven, in de hoop gelukkig te worden. Jij weet dat geluk niet bestaat, dat er alleen strijd is.
Dirk, ik zou niet graag in jouw wereld willen leven, maar feit is dat ik dat al doe. Daarom beschouw ik jou ook als een test. Als ik slaag voor de test, win ik en jij verliest. Zo simpel is politiek. Ook al betekent het dat ik mij in Friedrich Hayek moet verdiepen, waar ik erg tegen opzie. Ik weet niets van Hayek. Wel weet ik dat er maar 1 poëtica is, geen 7, 3, of 4 – nee, 1 simpele poëtica. Want natuurlijk ben ik voor dichterlijke vrijheid, maar dan wel alleen als die vrijheid ook in bredere zin mogelijk is. En daar sta jij in de weg. Zolang dat het geval is, blijven wij vechten. En daarom bestaat er voor mij, anders dan voor jou misschien, op dit moment geen dichterlijke vrijheid.
Met vriendelijke groet,
Frank
Frank Keizer 
2 reacties op “Beste Dirk”
Ik heb Dirk bij vlagen ontmoet en gekend, alhoewel gekend. In een fout interview in een krant bekent hij dat hij thans een rechts denker is geworden. Op die manier verbrandt hij uiteraard zijn schepen. Maar bovendien is het niet waar. Hij was de woordvoerder voor die hoogleraar uit Namen die bij de NvA beland was en in feite de linkervleugel uitmaakte van die partij, net zoals in Sint-Niklaas zo’n linkervleugel nog steeds bestaat. Dirk is niet meteen een ‘leuke’ vriend met wie het gezellig is pinten te drinken. Hij is daarentegen een gedreven mens voor wie de wind altijd van links is blijven waaien. Ik vraag me twee keer per maand af of Dirk nog ooit een gedicht zal kunnen gepubliceerd krijgen. Je blog is alvast een ontdekking.
Dag Marc, ik zie je reactie nu pas. Dank je wel. Ik ga nog eens terugkeren naar dit essay. Het is alweer even geleden; nieuwe continuïteit, nieuwe discontinuïteit. Het klopt, dat Van Bastelaere van de linkervleugel kwam en precies dat maakt het ook tot een interessant geval. (Inmiddels is die vleugel wel lam, zo heb ik begrepen). Ik weet niet of hij nog geïnteresseerd is in publiceren, maar ik zou het altijd lezen.